Staking geslaagd, stop de onderhandelingen! - FOTOREPORTAGE PDF Print Email
Geschreven door Thomas Weyts op donderdag, 02 februari 2012

De nationale 24-urenstaking van 30-1 was zeker een succes. In de meeste regio's lagen de grote industriële bedrijven, de havens, het openbaar vervoer (spoorwegen, trams en bussen), ... stil. Ook in het onderwijs, bij delen van het stadspersoneel in de grotere steden en gemeenten, enz. was de staking voelbaar.

Toch waren ook nog steeds heel wat sectoren nauwelijks betrokken bij de actie: heel wat ambtenaren van de Vlaamse Gemeenschap, veel leerkrachten uit het middelbaar onderwijs, grote delen van de sociale sector, de distributiesector, enz.

Afgelopen weken werd ook maar al te duidelijk dat er nog heel wat werk voor de boeg is om de jongeren ervan te overtuigen dat de regeringsmaatregelen ook hen hard zullen treffen, en ze er alle belang bij hebben om mee in actie te komen.

De staking toonde ook nogmaals het belang van een stevig gemeenschappelijk vakbondsfront aan. Op bedrijfsniveau werd in de meeste bedrijven en sectoren nauw samengewerkt tussen de delegaties van de verschillende vakbonden, met stevige piketten en een goede sfeer onder de militanten tot gevolg. Op interprofessioneel niveau liep dit duidelijk niet altijd even vlot.

Zo organiseerde het ACV zowel in Antwerpen en Mechelen eigen acties in de namiddag, zonder het ABVV zelfs maar op de hoogte gebracht te hebben. In Sint-Niklaas weigerde het ACV dan weer mee te doen met een lokale actie. Elders in Oost-Vlaanderen, waar wel een gemeenschappelijk front ACV-ABVV-ACLVB functioneerde brachten concentraties en betogingen in Gent en Aalst een hoop vakbondsleden samen.

Maar ook tussen de verschillende centrales van dezelfde vakbond liep de samenwerking soms stroef. Zo blijft het pijnlijk te merken hoe weinig het spoorwegpersoneel, dat toch steeds mee de spits afbijt, en hiervoor ook steeds de kop van jut is bij een welbepaalde “publieke opinie” en in de media, door hun eigen vakbondssecretarissen wordt geïnformeerd over de interprofessionele acties.

De basis actief betrekken!

Ook werd al in de mobilisatie naar 30-1 weer pijnlijk duidelijk dat sommige toplui van de vakbonden al vooral de rem zagen staan, en eens te meer vergaten dat ze ook mee de motor op gang konden brengen. En nee, we spreken hier niet alleen over Herwig Jorissen van de ABVV-Metaal, die in zijn stuk in de Nieuwe Werker van vlak voor de staking vooral pleitte voor het verzorgen van de goede band met de sp.a.

Daarnaast is het ook zo dat sommige nieuwere vakbondsverantwoordelijken niet gewoon zijn om stakingen te organiseren. Ze maken dan ook veel "beginnersfouten", zoals denken dat het voldoende is een mail te sturen om "de troepen" te mobiliseren. Een goed alternatief voor dergelijke top-down-benadering werd geboden door de ACOD-sector Overheidsdiensten te Antwerpen. Deze sector – die ambtenaren verenigt die werken voor de Vlaamse en voor de federale overheidsdiensten – riep aan de vooravond van de staking een actiecomité bijeen, bestaande uit secretarissen, militanten én actieve leden. Op die manier konden snel afspraken gemaakt worden om daadwerkelijk piketten samen te stellen. Zo stond er dankzij het actiecomité voor het eerst sinds zeer lang een stakingspiket bij de diensten van de RVA te Antwerpen. Een voorbeeld dat volgende keer ook elders navolging verdient...

Hoe verder?

Wat ons bij de belangrijkste vragen brengt: waarvoor hebben we nu gestaakt? En hoe moet het nu verder? De vakbondsleidingen zeggen in de eerste plaats dat er nu zo snel mogelijk opnieuw onderhandeld moet worden. Maar waarover gaan ze onderhandelen? Het minimaal bijschaven van een voor de grote massa van de werkenden en de werklozen, zieken, gepensioneerden, jongeren, ... verschrikkelijk besparingsplan?

Of gaan ze eindelijk hun eigen eisenplatform op tafel leggen, een eisenpakket dat ondermeer eist dat “het geld wordt gehaald waar het zit” en hiervan vertrekken?  

Anders gesteld: kiezen de leidingen van ABVV, ACV en ACLVB voor stervensbegeleiding bij het afslachten van onze sociale rechten en verworvenheden, of vervoegen ze het sociale verzet van hun leden en militanten?

Stop de onderhandelingen!

Momenteel is maar al te duidelijk dat Di Rupo, Tobback, De Croo, Van Quickenborne, geen duimbreed willen toegeven. Wat zeggen we, zelfs geen topje van een vingernagel!

Het is dan ook best dat de vakbonden klaar en duidelijk zeggen dat ze niet opnieuw gaan onderhandelen, tenzij de regering Di Rupo bereid is tot verregaande toegevingen.

Geen cosmetische veranderingen aan een draconisch bezuinigingsplan, wel verregaande toegevingen aan de vakbondseisen!

Eerste voorwaarde om opnieuw te praten: het intrekken van alle besparingen op kap van de werkenden, werklozen, gepensioneerden en zieken!

De regering Di Rupo kan enkel onder druk van volgehouden, goed voorbereide en breed gedragen acties tot zulke toegevingen gedwongen worden. Een door algemene leden- en militantenvergaderingen democratisch uitgewerkt actie- en eisenplatform van de vakbonden, een groots opgezette informatie- en sensibiliseringscampagne naar brede lagen van de bevolking die ook mee het gelag zullen betalen (vrouwen, studenten, kleine middenstanders,...) om hen actief mee  te krijgen, is meer dan ooit levensnoodzakelijk. Vanaf nu moeten we een volgende, nog grotere, stakingsactie voorbereiden!

De inzet is immers niet enkel of we de regeringsplannen kunnen stoppen, maar zelfs of we in de toekomst nog zullen kunnen beschikken over organisaties die onze belangen verdedigen.

De politiek, incluis een aantal sociaaldemocraten, en het patronaat, hierin gesteund door zowat alle media, voeren immers een echt offensief tegen de vakbonden en het idee van gezamenlijke actie. Nog nooit werd zo'n antisyndicaal klimaat geschapen, werd zulke hetze gevoerd tegen een staking. Voor hen mogen de vakbonden enkel nog tamme sociale bijstandsorganisaties zijn, geen organisaties meer waarmee de werkende klasse door strijd haar collectieve belangen verdedigt.

Tegenover een tegenstander die nog nooit zo vastberaden is geweest, moeten alle middelen, alle ideeën , alle creativiteit, alle hoop, doorzettingsvermogen en wilskracht waarover de arbeidersklasse en onze organisaties beschikken, uit de kast worden gehaald!

Alle ballast overboord!

Om voluit te kunnen gaan, moeten we alle ballast die ons dreigt mee te sleuren overboord gooien. Een van de belangrijkste blokken aan ons been is het idee dat we toch moeten oppassen de banden met de politieke vrienden van sp.a en PS, van CD&V en CDH niet op te blazen.

Bruno Tobback, de man die vlak voor 30-1 uithaalt naar de staking een vriend van het ABVV? De CD&V die vlak voor 30-1 samen met de liberalen pleit voor een indexsprong een vriend van het ACV? Met zulke vrienden heb je geen vijanden nodig, wel een stevig rugpantser voor het mes dat op je afkomt.

Nee, het wordt hoog tijd dat het ACV en ABVV zelf, in alle autonomie opkomen voor de belangen van hun 3,5 miljoen leden en de rest van de werkende bevolking en hun eigen eisen voorop stellen. Hiervoor moeten ze ook op het politieke terrein de nodige initiatieven nemen en ondersteunen, om op termijn te kunnen komen tot een nieuwe partij van en voor de werkende bevolking. Een idee dat vandaag ook verdedigd wordt door de linkse politieke beweging Rood!, waaraan de SAP dan ook haar steun verleent.

 


 U was weer fantastisch op 30-1. Een fotoreportage.
Foto’s: Rafik Khalfaoui, David Baele, Vincent Godderis, Freddy Matthieu, Guy Van Sinoy Antwerpen: Filmpje van Occupy Antwerpen over de staking:http://www.youtube.com/watch?v=E1fl0mkV_rs&feature=youtu.be 

Aalst:

Waals-Brabant:

Brussel:

Charleroi:

Gent:

Bergen:

Naar boven