Regering Van Rompuy: Oude wijn in oude zakken! PDF Print Email
Geschreven door David Dessers op zaterdag, 03 januari 2009

Op dinsdag 30 december legde de nieuwe regering de eed af. Exact dezelfde partijen, met grotendeels dezelfde ministers legden in Laken de eed af en borduren verder op het beleid van de regering Leterme. Maandenlange onbekwaamheid en rechtse sociaal-economische recepten krijgen nu enkel maar een vervolg doordat men de hete communautaire aardappel over de regionale verkiezingen van juni 2009 heeft heen getild. Na zo’n lange periode van opbod en geklungel waren verkiezingen nochtans het enige logische antwoord. 

Van Rompuy heeft al duidelijk gemaakt dat zijn regering gewoon zal verder werken in het spoor van Leterme. Heel het sociaal-economisch kader van het zogenaamde herstelplan rond de financiële crisis en het Interprofessioneel Akkoord blijft overeind. Voor de communautaire strijdpunten uit de verkiezingscampagne van CD&V-NV-A blijft een oplossing ver weg. Vast staat dat men die angel tot na de regionale verkiezingen van juni 2009 laat zitten waar hij zit. In principe betekent dit dat er niets nieuws onder de zon is; neoliberale eensgezindheid rond de sociaal-economische dossiers, grote verdeeldheid rond het communautaire. Indien Van Rompuy erin zou slagen om de politieke gemoederen te bedaren tot aan de verkiezingen van juni –allicht zijn enige en werkelijke opdracht- zal men nadien in precies hetzelfde schuitje terechtkomen als dat van Leterme. 

Als er al van enige verschuiving ten opzichte van de regering Leterme sprake is, dan is het er één ten nadele van het ACW, de christelijke arbeiders beweging, binnen het ministerkorps van CD&V. Geen reden om dit te overroepen, maar het is wel duidelijk dat met de komst van Van Rompuy en de overige ministerwissels de rechterzijde van de christen-democraten alleszins niet aan kracht heeft ingeboet. Ook de twee liberale partijen, MR en Open Vld, blijven hun volle kracht behouden. Het feit dat Didier Reynders ondanks de sfeer van verdenking rond zijn kabinet, aan de macht is kunnen blijven, maakt duidelijk dat de liberalen hun voordeel hebben gehaald uit de neergang van Leterme. De PS veroert geen vin en blijft gewoon vastplakken aan de postjes, binnen een duidelijk rechtse regering. 

De SP.A, federaal in de oppositie, Vlaams in de meerderheid, blijft zich op een zeer halfslachtige wijze uitdrukken over het federale schouwspel. Johan Vande Lanotte zag zichzelf en zijn partij al een rol spelen in een mogelijke overgangsregering. En ook voorzitter Gennez gaf pure “politique politcienne” antwoorden op de politieke crisis. Aan Franstalige kant probeert Ecolo langs links een antwoord te bieden, aan Vlaamse zijde is het enkel en alleen populistisch rechts dat op scherpe wijze het geklungel van de afgelopen maanden aan de kaak stelt. 

Niet enkel de huidige politieke crisis, maar ook de financieel-economische en de ecologische crisis maken duidelijk dat de antikapitalistische linkerzijde vandaag op zichzelf is aangewezen om een links alternatief aan te reiken voor de actuele malaise.  Dat is geen makkelijke opdracht, maar er is geen alternatief. De werkende mensen, de steuntrekkers, de mensen zonder papieren, de uitgeslotenen... reeds veel te lang is er een manifest gebrek aan politieke vertegenwoordiging van deze bevolkingslagen. In buurlanden als Nederland, Frankrijk en Duitsland ontstonden er wel reeds geloofwaardige linkse alternatieven en bleken die ook het beste gif tegen rechts en extreem-rechts. Met Van Rompuy kopen de burgerlijke partijen misschien een beetje extra-time, fundamenteel blijft de toestand in dit land meer geblokkeerd dan ooit. Als rechts zich vastrijdt, heb je een goeie linkse nodig om de boel te herschikken...

Naar boven