Egyptische revolutie moet uitbreiden om te overwinnen PDF Print Email
Geschreven door Sameh Naguib, vanuit Caïro* op donderdag, 25 juli 2013
De omverwerping van de Egyptische president Morsi ging gepaard met geweld tegen aanhangers van de Moslimbroederschap en andere demonstranten. Maar grote aandacht voor de coup kan de aandacht afleiden van het veel diepere proces van de revolutie, die de gebeurtenissen aandrijft.   

 

Wanneer we zeggen dat de Egyptische revolutie permanent is, bedoelen we niet alleen dat deze al ononderbroken bezig is sinds 2011. We bedoelen ook dat revoluties niet in een vacuüm plaatsvinden. Egypte en Tunesië zijn onderdeel van het mondiale kapitalisme. De revoluties zijn een uitdrukking van de crisis waarin het systeem zich bevindt. 

 

Wij bevinden ons dicht bij een van de belangrijkste oliebronnen van de wereld, de Perzische Golf. Sinds de financiële crisis in het Westen komen de Golfstaten op als nieuwe centra van financiering. Het is voor deze landen erg gevaarlijk om omringd te zijn door revolutie. Dus de heersers van Saudi-Arabië en de Verenigde Arabische Emiraten leiden de contrarevolutie in de regio. 

 

Toen generaal El-Sisi de macht overnam in Egypte, was zijn eerste telefoontje naar de koning van Saudi-Arabië, om hem te vertellen dat hij zich geen zorgen hoefde te maken. Hoewel ze zich met zeventien miljoen mensen op straat wel degelijk zorgen moeten maken. De revolutie in Egypte kan alleen slagen als deze regimes ook vallen. De revolutie moet zich verspreiden, of ze zal in de kiem worden gesmoord. 

 

Het kapitalisme ontwikkelt zich niet in een rechte lijn. Als je een treinreis door Egypte maakt, zie je een enorm verschil tussen het geïndustrialiseerde noorden en het veel minder ontwikkelde zuiden. Hoe zuidelijker, hoe meer analfabetisme en werkeloosheid, en hoe minder infrastructuur en investeringen. Die ongelijkheid bestaat ook in het bewustzijn van mensen en in de hevigheid van hun strijd. 

 

De steden in het noorden hebben de revolutie geleid. In de eerste golf speelde het zuiden en het platteland bijna geen rol. En dit zijn de plekken waar de Islamitische beweging het grootste deel van haar steun vindt. Arbeiders Egyptische arbeiders hebben sinds 2006 een van de grootste stakingsgolven ooit geleid. Maar veel boeren en werkelozen, voornamelijk in kleine dorpen en steden, zijn geen onderdeel geweest van deze strijd. Ze beginnen zich nu pas erin te mengen. 

 

Dit verklaart een deel van de steun voor het leger in de recente protesten. Het is niet zo dat arbeiders ineens het leger zijn gaan steunen. Het is meer dat nieuwe mensen ook de straat op zijn gegaan, en zij zijn nog maar net aan het politiseren. Het is ook een probleem dat veel van links het standpunt heeft dat de islamisten de grootste vijand zijn, en is daarmee bereid om de meest verschrikkelijke militaire misdaden tegen hen steunen. 

 

De vraag is hoe we die ongelijkmatigheid kunnen overwinnen, om de eenheid in strijd te krijgen zodat de beweging de staat kan weerstaan. De generaals zijn door de revolutie nog niet verslagen, laat staan de kapitalistische staat. Dat zegt alleen maar hoe moeilijk dit proces is. 

 

De kernvraag van de Arabische Lente is het vraagstuk van leiding. Er is leiderschap in de Egyptische revolutie. Dezelfde mensen staan telkens weer in de frontlinies op het Tahrirplein. Je hebt de verregaand gepolitiseerde arbeiders, die hun stakingen zien als onderdeel van de revolutie. 

 

Maar er zit een gat tussen dit en de revolutionaire organisatie die we nodig hebben. Arbeiders zien niet altijd in waarom zij de revolutie zouden moeten leiden. Iedereen weet dat de revolutie doorgaat, zelfs de generaals. Maar zij hebben geen alternatief. Het militaire regime van generaal Nasser had zoveel steun omdat het echte hervormingen bood. Het had daar ruimte voor, omdat het systeem aan het uitbreiden was. 

 

Nu is daar geen ruimte voor, omdat het systeem in een crisis verkeert, en moeten we de ene na de andere regering omverwerpen. De nieuwe regering staat precies hetzelfde beleid voor als Mohamed Morsi, die precies hetzelfde beleid voorstond als Hosni Mubarak. Het is hetzelfde neoliberalisme en dezelfde strategische bondgenootschappen met de Golfdictaturen, de VS en Israël. Het is alsof dit beleid in beton gegoten zit. 

 

De aspiraties van het volk blijken dus ook geen reformistische uitlaatklep te hebben. Revolutionair links is nog niet groot genoeg om een echt alternatief voor het kapitalisme naar voren te brengen. Maar de revolutie kan nog jaren voortduren en dat geeft ons een onmisbare kans om te groeien. 

 

* Sameh Naguib is lid van de Revolutionair Socialisten in Egypte. 

Nederlandse vertaling: redactie socialisme.nu


Naar boven