Agenda

Geen geplande activiteiten.

Populair

Je hoeft toch geen vriend van Karel Van Miert te zijn? PDF Print Email
Geschreven door David Dessers op donderdag, 25 juni 2009

In de neoliberale spektakelmaatschappij heeft iedereen recht op zijn minutes of fame. Die van mij heb ik al gehad, een achttal jaar geleden. Enkele minuten nationale televisie, die ik dan verdorie nog moest delen met Han Soete (Indymedia) en Nicole Van Bael (Forum voor Vredesactie). Karel Van Miert diende ons toen van repliek. Of hoe het nooit heeft geboterd tussen Van Miert en de andersglobalisten.

We hoefden er geen hotel voor te runnen, geen liedje voor te zingen, geen restaurant voor uit te baten en veel temptation kwam er evenmin aan te pas… Het enige wat van ons verwacht werd, was dat we verslag zouden uitbrengen van de acties gericht tegen de Europese top van Göteborg, in juni 2001. Het programma heette De Zevende Dag en presentator Ivan De Vadder drukte ons op het hart dat onze antwoorden nooit méér dan dertig seconden in beslag mochten nemen. De wetten van het medium, weet je wel.

Alvorens de camera met een zwierige draai op ons inzoomde, kregen we beelden te zien van jonge gasten met bivakmutsen, die de centrale laan in Göteborg vakkundig kort en klein sloegen. Daarna was het de beurt aan ons, terwijl een stem de volgende aankondiging deed: “Bij ons in de studio, drie politieke hooligans”. Bleekjes vroeg ik me af wat mijn bomma in haar Tongerse rusthuis hiervan zou vinden en ik dreunde dan maar snel het zinnetje af over de EU als neoliberaal bouwwerk, dat ik vooraf ingestudeerd had. Exact 29 seconden, alsjeblieft Ivan! Nicole bleef er rustig onder en was alert genoeg om zich eventjes verbaal te verzetten tegen de ongepaste typecasting van de nationale omroep. Han, allicht niet aan zijn eerste minute of fame toe, nam onomwonden de verdediging van die jongeren op: “Wij hebben deze jongeren niet opgevoed hé. Jullie Europa begrijpt haar jongeren blijkbaar niet meer”. Dat was er te veel aan voor het aangevoerde Vlaamse verenigingsleven dat de publieksbanken mocht vullen.

Ons korte optreden werd gevolg door een debat over die Europese top met ondermeer de grote jongens Jean-Luc Dehaene en, inderdaad, Karel Van Miert. Vooral die laatste was behoorlijk in zijn wiek geschoten door zoveel ongeoorloofde kritiek op zijn Europa. Als een opgewonden wekkertje bleef hij maar toeteren… Ondankbare jongetjes waren we, die niet doorhadden hoeveel ze wel te danken hadden aan de Europese Unie en aan decennia van vrede op het oude continent. Als we niet opletten zou hij er ons nog van betichten uit te zijn op een nieuwe Frans-Duitse oorlog… Persoonlijk vond ik ons optreden eerder matig maar de mate waarin hij er aanstoot aan nam maakte voor ons toch nog veel goed.

Karel Van Miert is onverwachts en toch ook wel te jong gestorven. Dat wens je niemand toe. De kranten berichtten er uitgebreid over en het feit dat hij onder zijn kersenboom gevonden werd, maakt dat er ondermeer in De Morgen verwezen werd naar het socialistische lied Le temps des cérises. Dat is mooi als eresaluut maar je hoeft als linkse rakker toch niet noodzakelijk een vriendje van Van Miert te zijn? Mochten ze hem postuum toch nog een facebookprofiel aanmaken zou hij –zo lijkt het wel- een record aan vriendjes kunnen vergaren. Iedereen in de buurt van de Wetstraat lijkt wel “een vriend” te hebben verloren, terwijl dat wereldje eerder bekend staat om de getrokken messen. Zelfs socialisten waarvan iedereen weet dat het nooit nog goed kwam met Van Miert staan nu als mummelende pastoors te beweren dat ze hun vriendje kwijt zijn.

Allicht heeft Van Miert voor mijn actieve jaren wel zijn tanden laten zien als kopman van een socialistische oppositie, ikzelf denk bij de politieke figuur toch eerder aan le temps des bêtises van de Europese sociaal-democratie. Ergens halverwege de jaren 90 waren de Europese socialisten aan de macht in 13 van de 15 lidstaten. Hier in een coalitieregering, daar voor het volle pond. Het waren de jaren na Maastricht, waarin het neoliberale beleid vanuit Europa over alle lidstaten werd uitgestrooid. Openbare diensten werden geprivatiseerd, staatsmonopolies ontmanteld… De Europese economie zou de meest competitieve van de wereld worden en de arbeidswetgeving moest daarvoor op losse schroeven worden gezet. Het was de start van een Europa waarin je om te liberaliseren een simpele meerderheid en om sociale bescherming te bieden unanimiteit nodig hebt. Karel Van Miert was er de gangmaker van. Het was een tijd van socialistische macht en liberale overmacht… Ook vreemd om te lezen hoe sommige media daar nu een “gevecht tegen de multinationals” van maken. OK, Van Miert was redelijk onkreukbaar als commissaris, maar heeft hij toch niet in de eerste plaats de baan vrijgemaakt voor die multinationals? Heel wat Belgische syndicalisten zullen hem allicht blijven herinneren als de man die koste wat kost staatssteun aan sectoren in moeilijkheden wilde verbieden.

Over de doden niets dan goeds. Karel Van Miert mocht wat mij betreft nog tot zijn 97ste zijn tuin hebben blijven onderhouden. Hij had een ferme politieke persoonlijkheid en heeft een duidelijke stempel op de politieke geschiedenis van de Vlaams socialisten gedrukt. Maar de Europese andersglobalisten zijn aan hem niet echt een politieke vriend verloren. Het was juni 2001 en het ging om de laatste aflevering van De Zevende Dag van het seizoen. Dat ging dan gepaard met een eetfestijn, met champagne en oesters. Alle genodigden mochten aanschuiven. Han en ik stonden eventjes langs de kant te kijken. “Wat doen we? Aanklagen of meedoen?” “Meedoen natuurlijk!”

 

Eerst gepubliceerd op www.indymedia.be

 

Naar boven