België gaat zoals alle EU-landen gebukt onder het gewicht van de economische crisis. Deze crisis is niet het gevolg van ‘slecht beheer’, de afwezigheid van ‘regels’ of van het ‘slechte financiekapitaal’ tegenover het ‘goede industriekapitalisme’. Deze crisis is het directe resultaat van de aard en logica van het kapitalisme tout court, een systeem met slechts één doel, het maximaliseren van de winst op korte termijn, wat ook de gevolgen kunnen zijn.

De Europese Unie was de motor van en een voorwendsel voor de opeenvolgende regeringen in Belgie, en in de rest van Europa, om de werkende bevolking een beleid te doen slikken dat rechtstreeks geleid heeft tot de catastrofe van vandaag. Verder zijn het nu ook, nog steeds, de slachtoffers van de crisis en niet de verantwoordelijken die de rekening voorgeschoteld krijgen: massaontslagen, een verhoging van de werkloosheid, een loon- en uitkeringsstop, tijdelijke werkloosheid ...

Tegenover deze aanvallen staan de arbeid(st)ers en hun families vandaag alleen. Alle partijen die in het parlement vertegenwoordigd zijn, de sociaal-democratie inbegrepen, hebben de logica van de ‘vrije’ markt omarmd. De volledige afwezigheid van een politieke vertegenwoordiging van de arbeidersbeweging laat ruimte voor het gif van het racisme en toont aan hoe groot het vacuüm ter linkerzijde van parlementair links is. Dat laat alle ruimte open voor de traditionele politiek om de arbeiders te verdelen, onder meer op communautaire basis.

In vele landen leidde deze situatie reeds tot discussies over de noodzaak om te bouwen aan een politiek instrument dat in staat is om de strijd van de arbeidersklasse te vertalen op het politieke terein. Zo wordt in Frankrijk de NPA (Nouveau Parti Anticapitaliste, nieuwe antikapitalistische partij) opgebouwd met Olivier Besancenot, de Franse LCR en andere organisaties, waaronder de zusterpartij van PSL, Gauche Révolutionaire.

Doorheen de strijd tegen de gevolgen van deze crisis zal de arbeidersbeweging, ook de Belgische, steeds meer geconfronteerd worden met de noodzaak om de discussie te voeren over het opzetten van een politieke vertegenwoordiging die volledig onafhankelijk is van de burgerij. De voorwaarden om zulke partij te kunnen vormen, rijpen doorheen de strijd en kunnen niet vervangen worden door een eenvoudige optelsom van alles wat bestaat aan radicaal linkse krachten. Net zo min is er een automatisch verband tussen het aanwezig zijn van de voorwaarden voor de creatie van zo'n partij en de daadwerkelijke realisatie ervan, daarvoor is ook een bewuste tussenkomst nodig. Radicaal links kan een ondersteunende rol spelen in dit proces.

LCR en PSL willen samen naar de volgende Europese verkiezingen trekken om deze discussie te voeren met bredere lagen van de bevolking. Dit met een lijst die duidelijk de Europese unie en haar ondemocratische stucturen in vraag stelt.

De strijd voor een ander Europa is enkel mogelijk via een eenmaking en coördinatie van alle sociale strijd op het Europese niveau en de vertaling ervan naar het politieke terrein.

Naast onze eigen, specifieke programma’s verdedigen wij volgende punten samen:

• Tegen het Europa van het kapitaal dat arbeiders verdeelt om ze beter te kunnen uitbuiten. Tegen elke discriminatie op basis van afkomst, leeftijd, huidskleur, sexuele voorkeur ... voor een solidair Europa en eenheid van de werkende klasse.
• Voor echte gelijkheid tussen vrouw en man; gelijk loon voor gelijk werk; voor een verhoging van de lonen in de slechtst betaalde sectoren; voor een recht op abortus dat voor iedereen toegankelijk en gratis is.
• Voor gratis en kwaliteitsvolle openbare diensten. Tegen de privatisering en afbouw van de openbare diensten. Voor de hernationalisatie van geprivatiseerde openbare diensten.
• Voor de mobilisatie van alle technische en wetenschappelijk kennis onder een democratische planning van de productie als antwoord op de klimatologische uitdaging. Dit is de enige mogelijkheid om een volledige omschakeling naar hernieuwbare energie te realiseren.
• Voor de herverdeling van het werk, 32-urenweek zonder loonsverlies en met bijkomende aanwervingen, als enige manier om te vechten tegen werkloosheid en niet tegen werklozen.
• Tegen de ontslagen: nationalisatie, onder democratische controle van de arbeiders, van alle bedrijven die collectieve ontslagen doorvoeren. Dit om de productie af te stemmen op de behoeften van de bevolking en niet de winstzucht van de aandeelhouders.
• Nationalisatie van de volledige financiële sector, voor een eengemaakt, openbaar bankwezen onder democratisch beheer en controle van de arbeiders in samenspraak met bevolking om de reële noden aan te pakken: huisvesting, openbare diensten ...

Tegen het kapitalistische Europa verdedigen wij in de strijd en in het stemhokje de noodzaak van een ander Europa; een Europa van solidariteit tussen arbeiders, ecologisch, feministisch en internationalistisch: een socialistisch Europa.