Agenda

Geen geplande activiteiten.

Populair

Irak: Imperiale Illusies PDF Print Email
Geschreven door Tariq Ali op woensdag, 18 oktober 2006

In tegenstelling tot de oude Europese grootmachten, hebben de Verenigde Staten er steeds voor gekozen om hun overheersing indirect uit te oefenen. Gewoonlijk steunden ze daarvoor op marionettenfiguren - despoten in uniform, gecorrumpeerde alleenheersers of brave, gehoorzame politici - in plaats van langdurige bezettingen van landen en zelf aan "natie-opbouw" te doen. Ze stuurden pas troepen en leverden pas direct oorlog op het moment dat opstanden en revoltes deze werkwijze onmogelijk maakten.

Ondanks de opkomst van een nieuwe wereldorde sinds het begin van de jaren ‘90, die leidde tot een wijziging van de prioriteiten van de Verenigde Staten en tot de neoliberale Washington consensus, is de imperiale elite zich steeds allergisch blijven opstellen tegenover langdurige bezettingen. Terwijl men in het verleden echter zowat alle anticommunistische krachten kwistig financierde (nota bene ook de huidige leiding van Al Qaeda) gaat men vandaag met grotere voorzichtigheid te werk. Het doel bestaat erin om beetje bij beetje de oude heersers in het Midden Oosten te vervangen door een nieuwe neoliberale politieke klasse, die gekneed, geprogrammeerd, gevormd en opgeleid werd in de Verenigde Staten. Met geld koop je alles, dus ook de loyauteit van politici, partijen en vakbonden.

Waarom is een dergelijk verandering van methode noodzakelijk ? Gezien de afwezigheid van een systeem waarin de financiële winsten van de investeringen in het buitenland rechtstreeks terugvloeien naar de VS-schatkist, moeten de kosten voor het instandhouden van het Imperium in grote mate opgehoest worden door de betrokken landen zelf. Het militaire budget van de VS heeft astronomische proporties aangenomen: de Verenigde Staten geven méér geld uit aan bewapening dan de vijftien andere belangrijkste landen samen. De Iraakse olie is dus van levensbelang om de militaire basissen van de VS, die vandaag in 138 landen ter wereld bestaan, te behouden en te financieren.

Electorale jokes

Daarover heeft men het dus als je hoort praten over "het uitdragen van de democratie". De recentste voorbeelden daarvan zijn Afghanistan en Irak. Binnenkort zal men het  principe ook toepassen in Haïti. De verkiezingen in Afghanistan in 2004 waren, ook volgens een aantal Amerikaanse waarnemers, een grote grap en de deelnamegraad van 73% het resultaat van fraude. Het feit dat de Amerikaanse pro-consul in Kaboul een nieuwe alliantie wil bouwen met fracties van de Taliban die contacten hebben met de Pakistaanse inlichtingendiensten, is misschien nog de beste illustratie van deze electorale mislukking.

In Irak zou volgens een rapport van de Israëlische inlichtingendienst, de Mossad, de reële deelnamegraad nauwelijks 40 tot 45% geweest zijn. In Basra, het sjiïetisch bastion in het Zuiden zou ze slechts 32% hebben bedragen. De aanhangers van de ayatollah Sistani hebben gestemd om hun leider te plezieren, maar als die er niet in zal slagen om vrede te waarborgen en de bezetting te beëindigen, zullen ze zich snel tegen hem keren. De Koerden zijn eigenlijk de enige kracht waarop de bezetters écht kunnen rekenen, maar de Koerdische chefs eisen een zekere vorm van onafhankelijkheid (al is dat dan onder Amerikaans-Israëlisch protectoraat) en een deel van de olieopbrengsten.

Met de verkiezingen achter de rug is de strijd om Irak nog lang niet ten einde. Ze is eigenlijk gewoon een nieuwe fase ingegaan. Ondanks de aanzienlijke verdeeldheid rond de boycot van de verkiezingen, is de meerderheid van de Irakezen niet bereid om hun olierijkdommen en hun land zomaar te laten plunderen door het Westen. De politici, met of zonder baard, die dat zullen proberen op te leggen, zullen alle steun van de bevolking verliezen en volledig afhankelijk worden van de legers van de bezetter. Het volkse verzet zal voortgaan. Laten we ons niet bij de neus laten nemen door de Westerse commerciêle media: de verkiezingen in Irak dienden niet om de eenheid van Irak te bewerkstellingen maar leidden net tot het herstel van de eenheid in het Westen. Getuige daarvan de "verzoening" tussen het Europese imperialisme en Washington.

Verzet

Washington had het Irakese verzet niet voorzien. Evenmin als de meerderheid van westerse intellectuelen en journalisten die gedesillusioneerd, bitter en cynisch zijn en denken dat de hele wereld op hen gelijkt. Ze houden er niet van tegengesproken te worden door de realiteit. In tegenstelling tot wat bijna alle grote media beweren, wordt het Irakese verzet niet gedomineerd door Zarqawi en zijn minuscule groep terroristen. Als dat het geval zou zijn, zou het verzet al lang geliquideerd zijn. Er bestaat in Irak een reëel populair verzet, gewapend en ongewapend, dat zich niet beperkt tot de soennieten. De massa van dit verzet bestaat uit voormalige soldaten en officieren waarvan velen gruwelden van de corruptie en wreedheid van Saddam en zijn onbekwaamheid het land te verdedigen. Daarbij moeten de nationalistische en religieuze groepen gevoegd worden, die de bezetter opjagen. De linkerzijde is echter heel zwak, aangezien de meerderheid van de officiële Communistische Partij de bezetting heeft gesteund door de marionettenregering te ondersteunen.

Gaat het om een perfect verzet? Zeker niet. Maar hoe zou het verzet dat kunnen zijn als de bezetting zo brutaal is? Het geweld dat het Irakese volk te verduren krijgt, wordt beantwoord met gelijkaardig geweld. Hetzelfde gold toen de Algerijnen streden tegen de Franse troepen. Toen men een leider van het Algerijnse verzet vroeg waarom cafés en openbare plaatsen werden aangevallen, antwoordde die: "Geef ons vliegtuigen en helikopters en dan zullen we Franse soldaten aanvallen".

Ik was aanwezig op het laatste Wereld Sociaal Forum in Brazilië. Wat een opluchting was het, in deze tijden van frustratie en nederlagen, waarbij de sociale vooruitgang vastloopt op de zandbanken van de Washington consensus, een Latijns-Amerikaans leider - Hugo Chavez, president van Venezuela - het verzet in Irak te horen verdedigen voor 15.000 toehoorders. De VS probeerden hem drie keer omver te werpen. Telkens faalden ze. "Als ze het met geweld zouden proberen, zullen we ons verzetten zoals de Irakezen", verklaarde hij, terwijl hij opriep tot de vorming van een mondiaal anti-imperialistisch front.

Media en bezetting

Tijdens de eerste fase van de bezetting, verspreidden de Amerikaanse media beelden met kinderen in de handen van VS-soldaten. Wat de media niet vermeldden, omdat ze geen Arabisch verstaan, was dat die glimlachende kinderen aan de GI's zeiden: "Wij haten je, hoerenzoon"… Dit soort beelden verdween gaandeweg. Veel van die kinderen zijn ondertussen dood.

Eén van de meest onthullende en weerzinwekkende beelden van de rol van de media werd getoond in een Canadese documentaire over Al Jazeera, "The Control Room" waarin westerse journalisten opspringen van vreugde bij de aankondiging van de val van Bagdad.

Ook de verslaggeving van de Afghaanse en Iraakse verkiezingen was pure propaganda. De symbiose tussen de neoliberale militaristische politiek en de neoliberale media draagt bij aan het collectieve geheugenverlies waaraan het Westen vandaag lijdt. De nadruk op het feit dat de huidige politiek samengevat kan worden aan de hand van de simplistische categorieën van 'vrienden' en 'vijanden' heeft nochtans een lange geschiedenis. Het was Carl Schmitt, een theoreticus van het IIIe Reich die voor de eerste keer deze concepten ontwikkelde om de 'preventieve' aanvallen van Hitler tegen buurstaten te rechtvaardigen. De geschriften van Schmitt werden aangepast en geactualiseerd door de Amerikaanse neoconservatieven. Het principe is heel eenvoudig; als een natie de belangen van Washington niet dient, wordt ze beschouwd als een 'vijandige' staat die kan worden bezet, zijn leiders afgezet en vervangen door gehoorzame marionetten.

In het westen miskent het neoliberale politiek-mediatieke complex totaal de 100.000 Irakese slachtoffers ten gevolge van de invasie en bezetting van het land. De levens van de Irakezen lijken de mensenrechtenbrigades niet te interesseren. Dat soort feiten voedt de woede tegen het westen in zijn geheel. De diabolisering van de Islam scheert zo'n hoge toppen dat het zelfs niet meer nodig is de Arabische doden te tellen of er rekening mee te houden. Paradoxaal genoeg vindt die diabolisering zijn bron in de VS, een natie die gedomineerd wordt door de religie: 95 % van de bevolking gelooft er in God, 70 % in engelen en 67 % in de duivel: "Hij die gelooft in de duivel, behoort hem al toe", schreef Thomas Mann in zijn 'Dokter Faust'.

Naar boven