Agenda

Geen geplande activiteiten.

Populair

Verkiezingen van 7 juni. Stem links! PDF Print Email
Geschreven door David Dessers op woensdag, 22 april 2009

Op zondag 7 juni vinden er Europese en regionale verkiezingen plaats. In Franstalig België komt onze organisatie samen met de PSL op voor de Europese verkiezingen. Daar is onze stemoproep dan ook evident: stem voor de lijsten van de LCR en de PSL. In Vlaanderen is de situatie moeilijker. Bij gebrek aan een geloofwaardige eenheidslijst nemen we zelf niet deel aan deze verkiezingen. We roepen daarom op om op linkse lijsten stemmen, in de praktijk gaat het dan om lijsten van de PVDA en de LSP.  We hopen voorts ook dat Erik De Bruyn een goede persoonlijke uitslag kan neerzetten vanop de 11de plaats van de SP.A-lijst in Antwerpen.

Terwijl de kapitalistische motor sputtert, de financiële instellingen zich enkel met zware dosissen overheidscenten kunnen rechthouden en duizenden landgenoten hun job dreigen te verliezen, gaat links eens te meer in verdeelde slagorde naar de verkiezingen. In Franstalig België lijken er wel vier verschillende linkse lijsten te ontstaan; naast onze eigen lijst LCR-PSL zijn er die van de PC, de PVDA en CAP (D’orazio).  Niet dat er geen debat is geweest. Maar al die gesprekken heen en weer leidden tot weinig of geen concrete resultaten.

Wij zijn tevreden dat we uiteindelijk wél een samenwerkingsakkoord konden sluiten met de PSL. Op die manier tonen we op zijn minst in de praktijk aan dat het mogelijk is om met twee linkse organisaties op gelijke voet samen te werken en samen een kiescampagne te dragen. De lasten maar ook de lusten van zo’n campagne werden verdeeld over beide organisaties: tijdens de afgelopen weken haalden zowel wij als de PSL elk 3500 handtekeningen op om zo zeker te zijn van de 5000 geldige handtekeningen die nodig zijn om deel te kunnen nemen aan de Europese verkiezingen. Van nu tot de verkiezingen zullen we stevig campagne voeren, een bredere echo proberen te vinden voor onze antikapitalistische ideeën en vechten voor elke stem.

Céline Caudron trekt de lijst LCR-PSL

Céline Caudron (SAP/LCR) trekt de lijst LCR-PSL en we willen haar dan ook als woordvoerster naar voren schuiven. Over de uiteindelijke uitslag op 7 juni maken we ons geen grootse illusies, we grijpen deze campagne vooral aan om onze organisatie en onze ideeën bekend te maken bij een breder publiek en in contact te komen met nieuwe geïnteresseerden. De periode van de pré-campagne was alvast belovend op dat vlak: in de verschillende afdelingen in Franstalig België kwamen er nieuwe en jonge mensen bij. Sommigen van hen zijn zelfs meteen kandidaat op de lijst.

In onze campagne in Franstalige België verwijzen we uiteraard ook graag naar de nieuwe antikapitalistische partij in Frankijk, de NPA, op de rails gezet door onze zusterorganisatie LCR uit Frankrijk. Die NPA lijkt een vliegende start te nemen. Uit een recente peiling bleek dat 40 procent van de Fransen denken dat Sarkozy of Besancenot de twee politici zijn die écht voor verandering kunnen zorgen bij onze zuiderburen. Ook de Franse zusterorganisatie van de PSL, Gauche Révolutionnaire, is actief binnen de NPA.  LCR/PSL wil zich helemaal niet voorstellen als een Belgische variant van die NPA, maar identificeert zich natuurlijk wel graag met dat succesverhaal van radicaal links in Franrijk.  Nog een klein lichtpuntje uit Franstalig Brussel. Daar hebben toch een hele reeks linkse organisaties de handen in elkaar geslaan om samen deel te nemen aan de verkiezingen voor het Brusselse parlement: de PC, LCR, PSL en de Parti Humaniste vormen er een kartellijst.

Vlaamse klei

In Vlaanderen hebben twee linkse woordvoerders de jongste maanden een plekje onder de mediazon veroverd. Niet toevallig verschenen er bij uitgeverij EPO gelijktijdig twee linkse boekjes, ‘Rooddruk voor een nieuw socialisme’ van SP.A-rood-woordvoerder Erik De Bruyn en ‘Op mensenmaat. Stof voor een socialisme zonder blauwe plekken’ van PVDA-voorzitter Peter Mertens. Beide woordvoerders kwamen recent regelmatig aan bod in de media en hielden eigenlijk een nogal gelijkaardig pleidooi. Tegenover het sociaal-liberalisme van de SP.A-top stellen zij elk op hun manier een socialisme dat het opneemt voor de kleine man en vrouw, dat de privatiseringen terugschroeft, dat nieuwe vormen van welvaartsherverdeling ten gunste van de sociale meerderheid doorvoert, dat breekt met de neoliberale uitgangspunten van de Europese Unie etc.

Alles in acht genomen doen die twee dat niet slecht. Ze zoeken naar een discours dat  in een Vlaanderen waarin de rechterzijde het politieke debat in grote mate overheerst, aansluiting kan vinden bij de gewone werkende of werkloze mensen. Het is altijd makkelijk om dergelijke interviews achteraf tegen het licht te houden om dan elke tekortkoming ervan uit te vergroten. Interessanter is de vraag hoe beide initiatieven een eventuele rol kunnen spelen in de vorming van een geloofwaardig en consequent links alternatief in ons landje. Voor alle duidelijkheid: tijdelijke media-aandacht is daarbij van absoluut secundair belang. We weten allemaal hoe snel dat komt en gaat als de echte electorale resultaten uitblijven.

Op ideologische vlak sluit onze eigen politiek kijk allicht nauwer aan bij die van Erik De Bruyn dan die van de PVDA. Qua project is het net andersom. Erik De Bruyn kennen we natuurlijk al veel langer dan vandaag en heeft als antikapitalist het werken binnen de SP.A –met alle respect voor wat hij doet- tot een soort van doctrine verheven. In een recent interview met Rood stelde hij het nog eens alsvolgt: “Ze zullen me eerst moeten buiten dragen uit de SP.A, alvorens ik ook maar denk aan de oprichting van een nieuwe partij. En zelfs dan vind ik dat allerminst evident”.

Nogmaals, met alle respect voor zijn werk, maar precies dat is voor ons de hamvraag.  Zullen Erik De Bruyn en zijn kameraden van SP.A-rood het ooit aandurven om de sociaal-democratie de rug toe te keren en te kiezen voor de opbouw van een nieuwe linkse partij, zoals dat in de meeste andere Europese landen gebeurt. Pas dan bouw je echt aan een linkse uitdager die kan uitgroeien tot een nieuwe arbeiderspartij, een nieuw politiek verlengstuk van de sociale strijd. In ieder geval gaan wij er niet vanuit dat de sociaal-democratie nog te veranderen valt en dus betekent –hoe je het ook draait of keert- een stem voor SP.A-rood vandaag ook een stem voor de SP.A-leiding en haar koers. Dit gezegd, wensen we Erik De Bruyn de best denkbare uitslag toe op 7 juni. Een goede uitslag voor hem is goed nieuws voor de linkerzijde binnen en buiten de SP.A.

Niet zwart, niet wit, maar grijs

Peter Mertens en de PVDA hebben de mond vol over vernieuwing. Iedereen die actief is binnen een sociale beweging of de vakbond kan in ieder geval merken dat de militanten van de PVDA zich anders opstellen dan een tijd geleden. De tijd lijkt voorbij waarin de PVDA steevast uitpakte met mantelorganisaties en eigen platformen om daarmee de strijd aan te gaan met de bredere sociale bewegingen. Tijdens de gesprekken die we met Peter Mertens voerden, gaf hij dit resoluut aan; STOP USA was wat hem betreft het laatste initiatief uit PVDA-hoek dat de brede beweging, in dit geval de brede anti-oorlogsbeweging, trachtte te beconcurreren. Dat is niet niks, voor een partij die er decennia heeft opzitten van het verdelen van het sociale en politieke verzet.

De positie van de PVDA maakt de toestand van de radicale linkerzijde in Vlaanderen trouwens behoorlijk verschillend met die in Wallonië. In Vlaanderen torent de PVDA er hoe dan ook boven uit, laten we daar niet flauw over doen. In Wallonië is dat anders, niet enkel omwille van de zwakkere positie van de PTB, maar ook omwille van de sterkere positie van de PC en de grotere bekendheid van de Franse trotskisten. In Vlaanderen wordt radicaal links willens nillens sterk geassocieerd met één politieke partij, namelijk de PVDA. Dat maakt dat die partij ook een grote verantwoordelijkheid draagt en voor een stukje een sleutel in handen heeft.

Na de verkiezingen van 2007 hebben wij in dit blad de  PVDA opgeroepen om zichzelf om te vormen tot de locomotief van een breder, links alternatief. We blijven bij dit voorstel: de PVDA kan het initiatief nemen om samen met een boel andere, georganiseerde en ongeorganiseerde krachten naar de verkiezingen te trekken, op voorwaarde dat ze een formule voorstelt waarbij die andere krachten zich niet meteen genoodzaakt zien om helemaal in het PVDA-uniform te marcheren. Integendeel, de partij kan de gangmaker van een pluralistisch-linkse verkiezingsalliantie zijn, waarbij ze zelf logischerwijze de stuurknuppel in handen houdt.

We stelden het al: we willen niet noodzakelijk spijkers op laag water zoeken als het gaat om de interviews die Peter Mertens recent gaf aan de Vlaamse pers. Natuurlijk werd er in die interviews gepeild naar zijn houding ten opzichte van het stalinisme. Hij doet in ieder geval zijn uiterste best om niet als een stalinist naar buiten te komen. Omwille van de lieve vrede in zijn partij houdt hij het op de stelling dat de geschiedenis niet zwart of wit is maar ook grijs kent. En dat geldt dan ook voor de periode van Stalin in de Sovjet-Unie. Allicht sluit dit echter ook het best aan bij de persoonlijke overtuiging van Mertens. Een echte afwijzing van het stalinisme en zijn loodzware en belastende erfenis voor het socialisme vandaag zit er dus niet in. Maar  Eerlijk? Meer dan dat zouden we toch ook niet snel verwachten van een 38-jarige voorzitter die de stoel van Ludo Martens mocht overnemen. Bepaalde uitspraken van Mertens vormen wel degelijk een breuk met de eerdere stellingen van Ludo Martens. Vandaag interesseert de politieke lijn van de PVDA ons echter veel meer dan de onduidelijke ideologische positionering…

De vraag is dan ook of de PVDA nu al dan niet kiest voor een aanpak waarin ook andere linkse militanten en zelfs stromingen een plek kunnen hebben. Ook op dat vlak lijkt de PVDA steeds maar te herhalen dat er geen wit of zwart bestaat, maar vooral veel grijs. Welnu, laat daar dan maar eens duidelijkheid over komen. De SAP was vorig jaar in een vergevorderde onderhandeling betrokken met de PVDA over een lijst PVDA+Links Forum voor de verkiezingen van 7 juni. Het project, waaraan ook de KP en een aantal ex-CAP’ers meewerkten, kreeg aanvankelijk groen licht van het partijbestuur van de PVDA maar werd later teruggefloten door de partijraad. Dat is dus die grijze zone; Openheid, ja dan neen? Voorlopig lijkt het ondanks alle inspanningen toch eerder neen.

Politieke uitwegen

Het houdt ons in ieder geval niet tegen om op te roepen om links te stemmen. In Vlaanderen betekent dit dat we oproepen om te stemmen voor de PVDA of de LSP. Tegelijkertijd hopen we op een hoopvolle uitslag voor onze eigen verkiezingsdeelname in Wallonië. En na 7 juni begint het debat opnieuw. Misschien wel met een beetje meer duidelijkheid over hoe de kaarten liggen. Alles blijft mogelijk op het vlak van de opbouw van een linkse kracht in ons land. Als je naar het buitenland kijkt, kan je enkel maar vaststellen dat dergelijke processen plots in een stroomversnelling kunnen belanden, door een oplaaiende sociale strijd, door breuken in de arbeidersbeweging, door radicaliseringen onder jongeren etc. De toegenomen aandacht voor de ideeën van Erik De Bruyn en Peter Mertens zorgt er op zijn minst voor dat er opnieuw een beetje ruimte komt voor een linkse kritiek op het huidige neoliberale model. Dat kan nooit kwaad. De SAP zal ook in de komende verder blijven hameren op de noodzaak van de opbouw van een geloofwaardige en radicale linkse kracht in ons land en daartoe de dialoog verder zetten met alle mogelijke partners.

Naar boven